Nie mogę zasnąć
przeszkadza mi
tykot serca
cichy tętent godzin
One biegną
mijają galopem
kępki ludzi zwierząt i bogów
Nie przyjdzie brzask.
Dlaczego? -- Czas
o gałąź wiedzy się roztrzaska
Co to za twarz?
Nie wiesz? To strach!
A ten uśmiech?
To maska
(1994)
Może dlatego piszę, że przypominasz mi mnie. Ty dawna – przypominasz mi mnie obecną chociaż częściej nieobecną... teraz. Co sobie ładnego pomyślisz, jeśli powiem, że Ty dawna zakochałaś się na zabój we mnie (nie)obecnej? Że wczepiłaś się we mnie desperacko, z dziką determinacją, choć przecież we śnie? Nie odmykaj oczu. Jeśli usłyszysz w swej głowie stukanie (może to pustułka, a może kukułka?), zaklinam Cię w dziwnym, pozbawionym dźwięków języku: nie odmykaj oczu. Nie po to, żebyś śniła o mnie jak o samej sobie. Ale – abym ja pod prąd czasu weśniła się w Twoją jawę. Byś nie zauważyła w zbyt czystym, zbyt krystalicznym jego strumieniu, że odbijasz się tylko pod moimi powiekami.
Jest jak dzikie zwierzę. Uznaje tylko umowy spisane językiem krwi. Oskalpowała mnie więc, by moją twarz zamienić w maskę (a może na odwrót: swoją maskę w twarz?) Żebyśmy już nigdy nie odbijały (się) za daleko na południe na lśniącej tafli lustra. (Pół nocy zajęło mi tłumaczenie na pozornie martwy język, dlaczego wybrała dla mnie imię Śmieszka.) Uwielbia wschód i zachód, kiedy pisklak słońca zamienia się w broczące krwią dzikie zwierzę.
Pamiętaj - ile razy przyjdzie Ci wybierać, bądź swoim własnym niespełnieniem. Najwygodniej jest trzymać rękę cały czas wysoko w górze (przynajmniej leżąc, ale przecież generalnie wszystko leży) - rodzaj nieprzewidzianej, pulsującej nieważkości. Wyruszaj na wersalce - Statku sennych Głupców - na poszukiwanie wewnętrznych ograniczeń; kolekcjonuj totemy druzgocących klęsk. Ile razy zacznie się w Tobie coś wznosić - pozwól mu odlecieć. A potem śmiej się, śmiej na całe gardło suchym śmiechem szaleńca, który zaraził się nieuleczalnym śmiechem...
Znowu gadałam od rzeczy o wyrwaniu się z szufladek. Bo się dopiero robi ciekawie, kiedy Cię inni widzą w jednej albo więcej szuflad, a Ciebie tam nie ma... Możesz podtrzymać złudzenie optyczne, ale możesz też wysunąć szufladę do przodu zuchwale jak szczękę i czekać, aż ich rozbiegane oczy zakomodują obraz samych siebie w toaletkowym, owalnym lusterku. Wnikliwe spojrzenie przykuje ich uwagę i zaczną omiatać wzrokiem swoje wnętrza, lecz choćby nie wiem jak się zapierali, nigdy nie uda im się skompresować pustki, która skupiła się po drugiej stronie lustra. Jeśli wysadzą zwierciadło, wysadzi ich szuflada, naoliwiona, pokryta miękką warstwą kurzu.
Nieraz myślę, że mogłabym zniknąć w jednej chwili jak wilgoć w grubej warstwie piasku i nie tylko światu byłoby to obojętne – także ja nie zauważyłabym różnicy. Weźmy Roberta – potrafię o nim myśleć tylko wtedy, gdy go nie ma. Kiedy jest ze mną, za bardzo się boję, że zaraz odejdzie, choć zarazem wyglądam sobie z ciekawością zza pleców: czy już jesteśmy dostatecznie dalecy? Jesteśmy jak gwiazdy niekoniecznie ze względu na stopień jasności naszego układu, ale – na rosnące odległości. Energia nie tylko poprzedza materię; także ją aktualnie rozrzedza. Jesteśmy jak śladowe ilości orzechów w puszkowanej galarecie czasu; bez wątpienia możemy w niej występować, choć bardzo rzadko można nas naprawdę poczuć. Galareta krzepnie niby trup, zawsze na tyłach, mozolnie, zastygając w woskowych kształtach wróży nam przeszłość, której nigdy nie przeżyliśmy i nie przeżyjemy ponownie w kurczącym się Wszechświecie, nogami do góry. Cokolwiek uczynione nie zostało, uczynione nie zostanie. Niebyt powraca w kolejnych wcieleniach.
To już 16 minut
od kiedy wiatr mnie Twe włosy
od kiedy nie trwa Twa miłość
użądlona w półśnie w talię osy
Nie uciec z maligny,
nie wiedzieć co począć
i nigdy, nigdy, nigdy
nie móc odpocząć
Nie stoczyć się nisko
i nie wspiąć się w górę,
w dłoniach trzymać wszystko
i milczeć w krąg sznurem...
Ostatnie pokuszenie
na szpilkach minut
pędziło przez istnienie
jakby miało minąć.
A jednak zawróciło
od progu przypadku
i łzę uiściło
tęsknego podatku.
***
Muzyka spowalnia bicie Serca,
ale - nigdy do końca,
bo zawsze następuje Usterka
Przenikalności Słońca.
***
Najtrudniejszy z Zakładów -
okłamać samą siebie.
Kto nigdy nie był w Niebie,
ten nie trafi do Namiotu Nomadów.
***
Dziś Gwiazda Gwiazdę prowadzi do Ślubu,
ciągną treny kosmicznych warkoczy.
Dziś Gwiazda Gwiazdę nazywa: "ma Luba",
A Przyziemni? - Niechaj przymkną oczy.
Niepotrzebne mi książki
i forsa niepotrzebna,
chcę mieć tylko zalążki
szczerozłotego srebra.
One skrzą się w Twych oczach
gdy dostatek w nich luster,
tych łusek po przeźroczach -
moje oczy są puste.
Między słowami,
poza słowami
i dalej -
- aż do
esencji słów...
Co żeśmy zauważyli?
Przy czym przystanęli?
Jak przemyciliśmy
słowa
pod pretekstem milczenia?
(Ach, gdyby można było
zanurzyć się w życiodajny deszcz
słów
nie analizując
ich znaczenia...)
lubił się wskrzeszać
kwadrans po śniadaniu
ze słomką zanurzoną w śmietance do kawy
po prostu zjeżdżał po niej jak taternik
po linie przez chmurę
potem kładł się
pod słońcem sadzonego jajka
by w pełni podziwiać
swoje odbicie w nieziemskim upale
żołądka
The Skybride fanned out her veil
and nothing is clear anymore
except for the sheer tears' hail
knocking on the heaven's doors
Liściaste włosy drzew
skropione złotym lakierem pożegnania
odejdą, ścięte wietrznymi nożycami
aż do następnego spotkania
słoneczną wiosenną porą
(1989)
